Aby zakład przemysłowy mógł szczycić się światowym poziomem utrzymania ruchu, rozważa się bardzo wiele czynników. Nasze doświadczenia wskazują, które z nich są szczególnie istotne przy opracowywaniu doskonałego programu UR. W proponowanym przez nas podejściu należy uwzględnić następujące zagadnienia:
1. Traktowanie działu UR jako ważnego źródła zysków. Twierdzenie to oznacza, że dział konserwacji i UR musi być uwzględniany w strategii i planach przedsiębiorstwa jako jeden z elementów odpowiedzialnych za generowanie zysku. Wprawdzie rutynowe działania UR kosztują, podobnie jak praca działów projektowania, produkcji czy marketingu, jednak prawidłowo zaplanowane i realizowane czynności konserwacyjne ogromnie pomagają w osiągnięciu lub nawet przekroczeniu zakładanego poziomu produkcji.
Z powyższego wynika, że działy produkcji i UR powinny być traktowane jednakowo. Niedopuszczalne są sytuacje, by od pracowników produkcji zależało, kiedy do akcji wkroczą służby UR. Decyzje o tym należy podejmować, kierując się wspólnym interesem, którym jest spełnienie oczekiwań odbiorców. W rzeczywistości to z ich kieszeni opłacani są pracownicy obu działów. Błędem jest zakładanie, że na pracy służb UR korzysta tylko dział produkcji.
2. Optymalne wykorzystanie zasobów pod kątem zwrotu z inwestycji. Decyzje dotyczące przydzielania większości proaktywnych zasobów w celu zapewnienia najwyższego zwrotu z inwestycji należy podejmować w sposób zorganizowany i systematyczny. Po latach badań i doświadczeń w tym zakresie jesteśmy przekonani, że najlepszym rozwiązaniem jest klasyczny proces RCM.
Prawidłowo przeprowadzony proces RCM nie tylko wykrywa „chore” systemy zakładu, ale także wskazuje konieczne działania naprawcze.
3. Unikanie inwazyjnych metod konserwacji. Większość czynności konserwacyjnych ma w pewnym stopniu charakter inwazyjny. Okazuje się, że niemal połowa powtórnych zleceń serwisowych wynika z błędów popełnionych w trakcie czynności właśnie o charakterze inwazyjnym.
W doskonałym programie UR należy stosować wszelkie dostępne metody i techniki, dzięki którym ogranicza się do minimum liczbę działań inwazyjnych. Oznacza to dominację działań ukierunkowanych na wykrycie symptomów awa- rii (condition-directed), w tym wciąż rozwijanych metod prognozowanego UR.
4. Pomiar wyników. Dużym problemem w większości znanych nam programów UR jest nieefektywne zbieranie i wykorzystywanie danych technicznych i dotyczących kosztów. Do sprawnego zarządzania konserwacją są one przecież niezbędne. Wymieńmy najważniejsze aspekty:
-
wskazanie czynności konserwacyjnych określonych w analizie RCM, których skuteczność ma wpływ na ograniczenie lub wyeliminowanie napraw,
-
gromadzenie danych o eksploatacji maszyn i urządzeń w celu określenia historii awarii i wykrytych symptomów awarii; na tej podstawie należy dostosować częstotliwość czynności konserwacyjnych i ewentualnie rozpocząć badanie przyczyn awarii,
-
automatyczne analizowanie trendów w obszarze działań ukierunkowanych na wykrycie symptomów awarii, a także automatyczne alarmowanie o zbliżających się awariach,
-
śledzenie bieżących trendów takich wartości, jak koszty UR czy dostępność systemów; w oparciu o te dane ocenia się efektywność usprawnień w zakresie UR,
-
ciągłe dostosowywanie i usprawnianie programu UR na podstawie gromadzonych danych.
5. Efektywny system zarządzania. Praca zakładu musi opierać się na skutecznych technikach zarządzania i wspomagających systemach informatycznych. Mają one zapewnić sprawną realizację czynności serwisowo-administracyjnych działu UR, do których należy m.in.:
-
rejestracja zleceń pracy,
-
gospodarka magazynowa,
-
wykorzystanie materiałów i siły roboczej,
-
zaopatrzenie i inne zagadnienia logistyczne,
-
szkolenia,
-
uprawnienia pracowników,
-
polityka, procedury i instrukcje,
-
harmonogramowanie pracy.
Za gromadzenie i udostępnianie informacji z wymienionych dziedzin odpowiada przeważnie informatyczny system zarządzania konserwacją i utrzymaniem ruchu (CMMS).
UR
Artykuł pod redakcją Michała Andrzejczaka
