Jak się sprawuje dział utrzymania ruchu w twoim zakładzie? Jak wynika z benchmarkingu prowadzonego wśród największych organizacji przemysłowych – jeżeli jakieś przedsiębiorstwo przoduje w przemyśle, to nie więcej niż 10% całkowitego czasu prac konserwacyjnych przeznacza na reagowanie na nieoczekiwane awarie maszyn i urządzeń. Pozostały czas przypada na czynności, które zostały wcześniej zaplanowane. Do nich należy: konserwacja zapobiegawcza (25 do 35%), konserwacja prognozowana (45 do 55%), a także inne działania zapobiegawcze (5 do 15%).
Reagowanie na awarie wygląda zwykle następująco: operator spostrzega kłopotliwy problem na konsoli kontroli systemu, ale zwykle nie może opuścić stanowiska pracy w celu zbadania sprawy. Następnie wzywany jest pracownik utrzymania ruchu, aby to sprawdzić – i to działanie staje się pracą reaktywną, która była niezaplanowana. Jest to marnotrawstwo i potencjalnie kosztowne użycie zasobów. Z tego też powodu liderzy, którzy zarządzają swoją działalnością gospodarczą w sposób doskonały, pracują raczej w środowisku zaplanowanym, niż nastawionym na takie reaktywne oddziaływanie.
Niestety na rynku nie ma wielu takich liderów. Natomiast pozostałą część stanowią w głównej mierze maruderzy, dla których konserwacja reaktywna jest standardową praktyką zajmującą więcej niż 50% czasu pracy. Jeżeli pracownicy utrzymania ruchu większość roboczogodzin przeznaczają na „gaszenie pożarów”, należy pamiętać, że nigdy nie jest za późno na zmianę.
Faktem jest, że w ciągu ostatnich kilku lat mocno rozwinęły się nowe różnorodne technologie optymalizacji aktywów, serwisu, a także obsługi. Mają one na celu wspomaganie zarządzania zakładowymi aktywami, tak aby doprowadzić do zwiększenia oszczędności związanych z utrzymaniem ruchu przez dłuższy czas, a także doprowadzić do szybkiego zwrotu inwestycji.
Tworzenie kultury optymalizacji aktywów
W jaki sposób należy zmierzać do celu, którym są zaplanowane działania konserwacyjne i przeglądy? Po pierwsze należy utworzyć kulturę optymalizacji aktywów, która skoncentruje się na prognozowanej konserwacji kluczowych dla produkcji aktywów. Dzięki temu ponowny wgląd w stan aktywów doprowadzi do zgromadzenia pożytecznych informacji, na których kierownicy będą opierać swoje decyzje związane z utrzymaniem ruchu.
Autor: Kelvin Campbell
