Od redakcji: Przedstawiamy drugą część artykułu opublikowanego w numerze czerwcowym, kontynuując numerację tabel i rysunków.
Protokół EPC Gen 2 jest kontynuacją i unowocześnieniem protokołu EPC Gen 1. Został opracowany w celu optymalizowania działania w różnych środowiskach regulacyjnych na całym świecie z uwzględnieniem uwarunkowań regionalnych. Protokół tak zaprojektowano, aby można go było zastosować do wyższych klas tagów EPC, aby czytnik mógł odczytać aktywny tag z czujnikiem lub prosty tag – tylko z niepowtarzalnym ID.
W wielu przypadkach na niewielkim obszarze znajduje się wiele czytników. Protokół drugiej generacji ustala tryb ich pracy na tzw. gęstoczytnikowy. Takie rozwiązanie zapobiega interferencji pomiędzy czytnikami, która może spowodować problemy z właściwą identyfikacją produktów. Tryb gęstoczytnikowy jest szczególnie ważny w Europie, gdzie na potrzeby RFID przydzielono bardzo wąskie pasmo UHF. Nowy protokół definiuje dwie metody kodowania danych: podnośna Millera lub FM0. Podnośna Millera to metoda kodowania oparta na kodowaniu sygnału rozpraszanego wstecznie (tag odbija z powrotem falę do czytnika). Identyfikator wysyła sygnał, stosując wąskie widmo pomiędzy kanałami wykorzystywanymi przez czytniki, w które dopasowywany jest sygnał rozpraszany wstecznie. Taki sposób transmisji zapobiega kolizji w wykorzystywanych pasmach.
Drugą metodą kodowania sygnału rozpraszania wstecznego jest FM0. Ten format sprawdza się w bieżących standardach ISO. Jego zaletą jest szybkość, przy założeniu, że liczba tagów sczytywanych jednocześnie jest niewielka. Wadą tego systemu jest podatność na interferencję. Podnośna Millera jest metodą wolniejszą, ale bardziej odporną na szumy. Daje tagom możliwość zmiany pasma, jeżeli występują problemy w komunikacji. Jest to zaawansowana technika filtrowania powalająca na oddzielenie odpowiedzi taga od szumu i od innych czytników. Podnośna Millera, mimo że jest wolniejsza, umożliwia odczyt tagów, gdy zawiedzie FM0. Obecnie typ komunikacji w oparciu o podnośną Millera stosowany jest w transponderach UHF, a FM0 w HF.
Czytnik ma możliwość wyboru jednej z dwóch powyższych metod, aby polepszyć działanie układu. Takie rozwiązanie pozwala na pokonanie problemu wielu nadajników mogących „przeszkadzać sobie nawzajem” oraz zminimalizowanie błędów wynikających z szumów spowodowanych np. innymi urządzeniami bezprzewodowymi.
Tagi drugiej generacji mają trzy banki pamięci: pierwszy do zapisu EPC, drugi do hasła, trzeci do identyfikacji taga oraz opcjonalnie czwarty bank na potrzeby użytkowników końcowych. Wynika z tego, że identyfi katory mają zabezpieczenie pamięci odczytu – zapisu oraz mogą być programowane nie tylko przez producenta. Banki pamięci po zapisaniu mogą być blokowane lub zabezpieczane hasłem, co prowadzi do minimalizacji niechcianych ingerencji w danych zapisanych w tagu.
Autor: Krzysztof Blicharski
