Wielu kierowników działów utrzymania ruchu jest świadomych tego, że rozpoczęcie wdrożenia programu niezawodności w zakładzie przemysłowym może być bardzo trudne. Ponadto część z nich nie zdaje sobie sprawy, że utrzymywanie takiego programu może być nawet jeszcze trudniejsze. Warto jednak wiedzieć, że istnieją filary efektywnego i stabilnego programu niezawodności.
Trzy główne przyczyny niepowodzenia wdrożenia programu niezawodności to: uboga struktura programu, niewłaściwy wybór technologii i złe zarządzanie danymi. To właśnie trzy główne obszary – filary wdrażania programu niezawodności i zmiany kultury zakładowej:
▪️ uruchomienie nowego programu,
▪️ wybór odpowiednich technologii,
▪️ efektywne zarządzanie danymi.
Zmiany mogą być trudne, jednak oparcie programu niezawodności na tych trzech filarach zwiększa prawdopodobieństwo odniesienia sukcesu i może zwiększyć możliwości w zakresie utrzymania ruchu: ograniczyć przestoje, zapobiec awariom i zmniejszyć koszty ponoszone przez firmę.
Filar 1: Uruchomienie nowego programu
Rankingi newralgiczności zasobów są wykorzystywane do pomocy w ustaleniu priorytetów prac konserwacyjnych oraz identyfikacji najbardziej krytycznych zasobów organizacji. Wiele osób przekonuje się, że istnieje tak wiele kluczowych urządzeń z perspektywy wdrożenia efektywnych procedur utrzymania w ruchu, że staje się to przytłaczające. Tradycyjnie myślą oni o swojej liście newralgicznych elementów na cztery sposoby: binarny, dynamiczny, konserwacja każdego zasobu według jego indywidualnego harmonogramu oraz kompleksowa organizacja konserwacji wszystkich zasobów. Stosowanie takiego podejścia kończy się jednak brakiem elastyczności i stabilności oraz pominięciem podstawowego dylematu w ustalaniu krytyczności utrzymania ruchu różnych aplikacji: organizacje mają zwykle więcej zasobów niż możliwości ich obsługi przez dział utrzymania ruchu. Pierwszym krokiem w kierunku zmniejszenia wpływu tego dylematu jest ustanowienie lepszej klasyfikacji urządzeń.
Rozważmy następujące cztery klasy zasobów (tabela):
▪️ gwiazdy („star athletes” – „gwiazdy sportu”). Procent produkcji lub zgodności ze standardami jest skorelowany bezpośrednio z funkcjonowaniem (niezawodnością) zasobów. Wymagają one stałej oceny i optymalizacji niezależnie od warunków i zawsze muszą pracować na najwyższym poziomie wydajności;
▪️ zasoby newralgiczne (krytyczne). Pewność funkcjonowania takich zasobów nie jest tak ważna, jak po prostu „działa lub nie działa”, jednak czas ich funkcjonowania jest bezpośrednio skorelowany z dochodami z produkcji;
▪️ zasoby półkrytyczne. Przestój lub awaria takich zasobów wywiera wpływ na produkcję lub zgodność ze standardami. Realizowane codziennie procesy mogą być kontynuowane na poziomie niższym od optymalnego, nawet gdy dany zasób ulega awarii;
▪️ zasoby niekrytyczne. Nie wpływają na produkcję lub zgodność ze standardami. Potrzeba ich naprawy nie wynika z bezpośredniej straty w produkcji.
Przez wiele lat z problemem newralgiczności urządzeń i ich aplikacji zmagał się personel medyczny. W efekcie opracowano wielopoziomowe podejście operacyjne:
▪️ poziomy szkoleń i certyfikacji,
▪️ poziomy kwalifikacji pracowników,
▪️ wolumen wizyt/inspekcji,
▪️ ilość czasu przeznaczonego na każdą osobę.
To wielopoziomowe podejście operacyjne może być zastosowane także w obszarze utrzymania ruchu zakładów przemysłowych. Dzięki wielopoziomowemu programowi konserwacji organizacje mogą ograniczyć stratę czasu na analizowanie pracy maszyn będących w dobrej kondycji, zmniejszyć liczbę zleceń prac w całej organizacji oraz uniknąć wykorzystywania ekspertów do wykonywania prostych rutynowych napraw. Powyżej pokazano przykład wielopoziomowego utrzymania ruchu (rys.).
Filar 2: Wybór technologii
Różne technologie i narzędzia dla utrzymania ruchu mogą dostarczać podstawowych lub szczegółowych informacji, w zależności od umiejętności i doświadczenia użytkownika. Jednak obsługa różnego rodzaju zasobów wymaga zastosowania, a często nawet łączenia, różnych technologii z obszarów elektrotechniki, elektroniki czy mechaniki.
Istnieje kilka kluczowych wymagań, które trzeba spełnić podczas pracy w strukturze wielopoziomowej, przy wykorzystaniu wielu technologii pomiarów. Są to:
▪️ wprowadzanie danych w czasie rzeczywistym,
▪️ zapewnienie efektywności obsługi wielu strumieni danych w czasie rzeczywistym,
▪️ współpraca,
▪️ porównywanie,
▪️ analizy dodatkowego kontekstu,
▪️ konsekwencja i powtarzalność.
Filar 3: Zarządzanie danymi
Znajdowanie głównych przyczyn problemów oraz odpowiedzi na pytania związane z poprawą efektywności eksploatacji urządzeń jedynie na podstawie zbieranych danych może przypominać szukanie igły w stogu siana, ponieważ same dane i ich ilość nie ułatwiają automatycznie procedur identyfikowania problemów. Pracownicy działów utrzymania ruchu potrzebują więcej danych właściwego typu, a najlepiej wyników analiz tych danych, do podjęcia kluczowych decyzji i wprowadzenia rzeczywistych zmian, np. w ustawieniach maszyn.
Jakie są zatem te „właściwe” dane? To dane przetworzone, dane przeanalizowane. Wymagane są zatem dodatkowo:
▪️ analiza – dane muszą nadawać się do przeanalizowania,
▪️ kontekst – dane muszą być widziane w szerszym kontekście, tak szerokim, jak to tylko możliwe,
▪️ integralność i rzetelność – dane muszą być dokładne i bezpieczne,
▪️ demokracja – wszyscy pracownicy działu utrzymania ruchu powinni mieć możliwość zarówno wniesienia swojego wkładu w procedury analityki danych, jak i ich wykorzystania.
Wizja pełnego wdrożenia technologii tzw. chmury obliczeniowej oraz Przemysłowego Internetu Rzeczy polega na pobieraniu danych z urządzeń oraz narzędzi przenośnych i przesyłaniu ich do centralnej chmury obliczeniowej, z którą będzie w pełni zintegrowany skomputeryzowany system zarządzania utrzymaniem ruchu (Computerised Maintenance Management System – CMMS). Przy takim podejściu do organizacji systemu i jego integracji, gdy stan ogólny sprzętu i jego parametry robocze spadają poniżej określonej granicy, automatycznie zostaje wydane polecenie podjęcia działań korygujących. Ponadto możliwe będzie bezproblemowe zamawianie wszystkich części zamiennych potrzebnych do wykonania naprawy. Zarządzanie zasobami będzie odbywało się w jednym centralnym miejscu w celu udostępniania odpowiednich informacji wszystkim pracownikom działu utrzymania ruchu.
Podsumowanie
Ostatecznym celem programu powinno być to, że wszyscy pracownicy działu utrzymania ruchu pracują razem w wielopoziomowym i zintegrowanym systemie obsługi procedur monitoringu oraz serwisowych, z uzależnieniem typu wykonywanych prac od klasy serwisowanego zasobu. Technologia powinna pomóc personelowi utrzymania ruchu w uszeregowaniu według ustalonych priorytetów wszystkich używanych narzędzi i technik, które zapobiegną najbardziej typowym dla zakładu rodzajom awarii. Efektywne zbieranie, przetwarzanie i udostępnianie danych umożliwi ich analizę we właściwym kontekście przy zachowaniu integralności, rzetelności i bezpieczeństwa danych oraz pozwoli na ich udostępnienie wszystkim pracownikom działu utrzymania ruchu, w momencie gdy będą ich potrzebować.
Tyler Evans jest kierownikiem oddziału, John Bernet jest specjalistą ds. aplikacji w firmie Fluke Corp.
