Maszyny elektryczne wzbudzane magnesami trwałymi

Prezentowana publikacja przedstawia teorię, budowę  i sposoby projektowania  różnego rodzaju maszyn elektrycznych wzbudzanych magnesami trwałymi. Maszyny elektryczne z magnesami trwałymi stosowane jako prądnice (np. w OZE) są maszynami synchronicznymi o stałym wzbudzeniu, stosowane jako silniki mają właściwości napędowe i regulacyjne identyczne jak silniki prądu stałego, przy czym zamiast komutatora mechanicznego mają komutator elektroniczny.

Maszyny elektryczne z magnesami trwałymi, w stosunku do wszystkich innych rodzajów maszyn elektrycznych, mają najwyższą: sprawność, przeciążalność momentem, dynamikę działania i gęstość mocy w jednostce objętości.

Silniki BLDC to napędy uniwersalne – wykorzystywane są w układach napędowych maszyn roboczych, robotów i manipulatorów,  w samochodach spalinowych, elektrycznych i hybrydowych, w górnictwie (wentylatory, kolejki), w sprzęcie medycznym, wojskowym (układy pozycjonowania), w urządzeniach AGD (suszarki, pralki, odkurzacze), itd. Prądnice z magnesami trwałymi są stosowane w odnawialnych źródłach energii (elektrownie wiatrowe i wodne).

W publikacji Czytelnik znajdzie następujące zagadnienia:

  • Historia rozwoju przetworników elektromechanicznych
  • Przetworniki elektromechaniczne
  • Magnesy trwałe i ich parametry
  • Magnesowanie magnesów trwałych
  • Obliczanie obwodów magnetycznych wzbudzanych magnesami trwałymi
  • Silniki o trzech zębach twornika
  • Maszyny komutatorowe prądu stałego wzbudzane magnesami trwałymi
  • Silniki z komutacją elektroniczną
  • Prądnice synchroniczne z magnesami trwałymi
  • Mikromaszyny z biegunami kłowymi
  • Silnik skokowy hybrydowy
  • Inne zastosowanie magnesów trwałych w układach serwomechanicznych

Jest to podręcznik akademicki, kierowany m.in. do studentów uczelni technicznych (kierunki: Mechatronika, Elektrotechnika, Mechanika i Budowa Maszyn, Energetyka), ale także do praktyków – inżynierów elektrotechników, inżynierów zajmujących się układami napędowymi itp.

Informacja o autorach:

prof. dr hab. inż. Tadeusz Glinka

Politechnika Śląska, Wydział Elektryczny,  (emerytowany  prof. zw.)

Profesor Instytutu Napędów i Maszyn Elektrycznych Komel  i
Przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Komel w latach 1994–2017.

Redaktor Naczelny kwartalnika „Zeszyty Problemowe – Maszyny Elektryczne”, wydawanego przez Instytut Komel.

W latach 2003–2010 , przez dwie kadencje, był  członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów  przy Premierze RP. 

  • członek Komitetu Elektrotechniki PAN, członek Sekcji Trakcji Elektrycznej i Sekcji Maszyn Elektrycznych i Transformatorów Komitetu Elektrotechniki PAN, członek Sekcji Transportu Oddziału PAN w Katowicach, członek założyciel International Compumag Society, członek PTETiS, członek SEP-u
  • SPECJALNOŚĆ: maszyny elektryczne i transformatory, diagnostyka maszyn elektrycznych; mikromaszyny elektryczne wzbudzane magnesami trwałymi; maszyny elektryczne – nietypowe rozwiązania konstrukcyjne;
    układy napędowe w trakcji elektrycznej, hutnictwie, energetyce i górnictwie
  • ważniejsze odznaczenia państwowych ( Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia PL, Medal Komisji Edukacji Narodowej)

Jego działalność naukowa i przemysłowa jest bardzo bogata i szeroko doceniana w środowisku polskich elektryków, dzięki czemu cieszy się dużym uznaniem i poważaniem. Profesor jest także osobą wielce zasłużona dla macierzystej uczelni Pol. Śląskiej.  

  • W latach 1990–96 był dziekanem Wydz. Elektrycznego 
  • W latach 1993–2006 był dyrektorem Instytutu Elektrotechniki Teoretycznej i Przemysłowej
  • W latach 1985 – 1993 był kierownikiem Zakładu Trakcji Elektrycznej
  • W latach 2006 – 2010 był kierownikiem Zakładu Inżynierii Elektrycznej w Transporcie
  • Autor  i współautor ponad 300 publikacji oraz ponad 40 Patentów.
  • Otrzymał 6 nagród Ministra, ponad 20 nagród Rektora Pol. Śląskiej.

Profesor koncentrował się na pracach, których tematyka wynikała z potrzeb przemysłowych (ma mnóstwo osiągnięć praktycznych).

  • Opisał w książce, a potem zastosowano w przemyśle tzw. METODĘ GLINKI
    (diagnostykę izolacji uzwojeń maszyn elektrycznych napięciem stałym) – ma ona umocowanie formalne, została wpisana do Polskiej Normy PN/E-04700 z 1998 r. „Urządzenia i układy elektryczne”. Wytyczne przeprowadzenia pomontażowych badań odbiorczych. oraz do Ramowej Instrukcji Eksploatacji Genergatorów Synchronicznych. Energopomiar-Elektryka, Gliwice 2009.
  • Opracował technologię produkcji silników prądu stałego wzbudzanych magnesami ferrytowymi do napędu wózka inwalidzkiego (silnik do dziś produkowany)
  • Prowadzi sesje i jest członkiem komitetów wielu konferencji, seminariów dot. ELEKTROTECHNIKI